Milliyet muharriri Abdullah Karakuş, bugünkü köşe yazısında, 27 Nisan 2007’de dönemin Adalet Bakanı ve Hükümet Sözcüsü olan Cemil Çiçek ile Türk siyasi tarihine e-muhtıra olarak geçen 27 Nisan bildirisinin perde gerisini konuştu.
Çiçek, Abdullah Gül ile buluşmaya kimin arabası ile gittiğinden periyodun Genelkurmay Lideri Yaşar Büyükanıt’a kaç saat sonra ulaştıklarına, Büyükanıt’ın ulaşılamamasıyla ilgili neler söylediğinden karşı bildiri olarak kimin karşılık vermesi tartışmalarına kadar birçok kıymetli ayrıntısı 27 Nisan’ın yıldönümü yaklaşırken anlattı.
Abdullah Karakuş’un bugünkü köşe yazısından ilgili kısım şöyle:
“Emekli amirallerin gece yarısı bildirisi tartışılırken tarihe e-muhtıra olarak geçen 27 Nisan bildirisinin 14 yılına giriliyor.
27 Nisan 2007’de AK Parti’nin Cumhurbaşkanı adayı olan Abdullah Gül’ün TBMM’deki oylamasının yaşandığı gece Genelkurmay Başkanlığı gece yarısı muhtıra yayınlamıştı. Hükümette bu muhtıraya sert cevap vermişti.
Türk siyasi tarihine e-muhtıra olarak geçen 27 Nisan bildirisinin perde gerisini ve o gece yaşananları devrin Adalet Bakanı ve Hükümet Sözcüsü olan Cemil Çiçek ile konuştuk.
27 Nisan gecesi 14 saat devrin Genelkurmay Lideri Yaşar Büyükanıt’a ulaşamadıklarını belirten Çiçek, “Ne biz ulaşabildik ne Sayın Başbakan ulaşabildi. Şu garabeti görüyor musunuz? 14 saatte bir ülkenin bir başından bir başına düşman girer çıkar. Aslında savaşlar bile 1-2 saat içinde bitiyor. Bir ülkenin siyasi sorumluluğunu taşıyan hükümet, buyruğunda çalışan bir makama 14 saat ulaşamıyor. Siz burada uygun niyet arar mısınız? Niçin ulaşılamadığı sorulunca ‘eee ben torunumu görmeye gidiyordum. Karayolu ile gidiyordum. Jammerlar olduğu için telefon çekmedi.’ Artık bu izah olabilir mi ya? Düşman girse çıksa torununu görmeye gidiyorsun, bu çağda Jammerlar çekmedi olur mu bu türlü şey? Her hâlükârda herkes herkese ulaşabilir. Yani bu türlü bir periyodu yaşadık” diyor.
Cumhurbaşkanlığı Yüksek İstişare Şurası üyesi ve eski TBMM Lideri Çiçek sorularımı şöyle yanıtladı:
İŞARET FİŞEĞİ 12 NİSAN
27 Nisan bildirisi Cumhurbaşkanı adayına yönelikti. Süreç nasıl gelişti?
Cumhurbaşkanı kim olacak tartışmaları 1.5 yıl evvel başladı. 27 Nisan bildirisini veren Genelkurmay Başkanı’nın 12 Nisan konuşmasına bir bakın. ‘Özde Atatürkçü olacak kelamda olmayacak’ diye işaret fişeği çakılıyor. 27 Nisan’ın hazırlığı çabucak tencereye koyar konmaz ısınmıyor. Adayın eşinin başı açık mı kapalı mı tartışmaları yaşandı. O gece cumhurbaşkanlığı süreci başlamıştı. Abdullah Gül aday gösterildi. Birinci oylama yapılıyor. Gece post çağdaş dedikleri elektronik muhtıra dedikleri demokraside olmaması gereken bir ayıp bildiri internete kondu. Ondan sonra da dünya sanki Türkiye’de ne oluyor demeye başladı. Gece 23.00’de oldu. Nedense gündüzün aydınlığında kimse bir şey yapmıyor. Daima gece karanlığında yapılıyor. Gece karanlığında yapılan işlerde karanlık işler olur.
İÇİŞLERİ BAKANI’NIN OTOMOBİLİYLE GİTTİK
27 Nisan gecesi neler oldu?
27 Nisan’a gelirken bizde bu türlü bir düşünce gözükmüyor. Cumhurbaşkanlığı seçiminin sancılı olacağını bilenlerdenim. Ancak özel bir bilgi yok. Ben o vakit Adalet Bakanıydım. İçişleri Bakanı Abdülkadir Aksu ile birebir apartmanda oturuyoruz. O da ben de Ankara dışı bir programdan geliyoruz. Tam meskene girdim, saat gece 11.05, bir gazeteci aradı. Tıpkı vakitte Hükümet Sözcüsüyüm. ‘Bu bildiri için ne diyorsunuz’ dedi. Dedim ki ‘ne bildirisi?’. ‘Genelkurmay, Cumhurbaşkanlığı seçimi ile ilgili internete bir bildiri koydu’ dedi. Benim haberim yok, kapıdan yeni girdim. Bir bakayım size döneyim dedim. Bu ortada televizyonlar vermeye başladı. Ben de otomobilimi göndermiştim. İçişleri Bakanı olan Aksu’yu aradım ‘böyle bir şeyden haberin var mı?’ dedim. ‘Yok, ben de yeni konuta giriyorum’ dedi. ‘Arabanı gönderdin mi?’ dedim. ‘Yok’ dedi. ‘Arabanı gönderme, Genelkurmay bir bildiri yayınlamış, bunun önüne ardına bakalım. Ben Abdullah Bey’i bir arayayım’ dedim. Neden Abdullah Bey’i aradım? Birincisi aday ikincisi de bu iş kendi başına olan bir iş değildir. Darbelerin hepsinin şu yahut bu halde dış bir irtibatı vardır, gerisinde bir kısım şeyler vardır. O da Dışişleri Bakanı olduğu için sanki oradan buradan kulağına bir bilgi geldi mi diye. Yani bir yol çizmemiz lazım. Ne yapacağımızı bilebilmemiz için de düzgün makus bilgiye gereksinim var. Sayın Cumhurbaşkanımızda o periyot Başbakan ve Balgat’ta. Abdullah Bey’e bir ortaya gelsek bir konuşsak dedim. Abdullah Beyefendi ‘iyi olur. Ben de Tayyip Beyefendisi aradım’ dedi. Onlar telefonla görüşmüşler.
14 SAATTE DÜŞMAN GİRER ÇIKAR
Birinci toplantı nerede oldu?
Abdülkadir Beyefendi ile Dışişleri Konutu’na gittik. Kendisinden öteki iki arkadaş daha var Konut’ta. Nedir, ne değildir dedik. Kimsenin bir şey bildiği yok. Eee bildiriyi yazanı arıyoruz, ‘buna neden gereksinim duydunuz, ne demek istiyorsunuz’ falan. 14 saat biz Genelkurmay Başkanı’na ulaşamadık. Ne biz ulaşabildik ne Sayın Başbakan ulaşabildi. Şu garabeti görüyor musunuz? 14 saatte bir ülkenin bir başından bir başına düşman girer çıkar. Zati savaşlar bile 1-2 saat içinde bitiyor. Bir ülkenin siyasi sorumluluğunu taşıyan hükümet, buyruğunda çalışan bir makama 14 saat ulaşamıyor. Siz burada âlâ niyet arar mısınız? Yok şu manada değildir üzere bir hayra yoran bir yorum yapabilir misiniz? 14 saat ulaşamadık. Anlamaya çalışıyoruz. Kimsenin bildiği yok. Sonuçta sonraki gün benim açıkladığım bahis üzerinde değerlendirmeler yaptık sabaha kadar. Sonra Sayın Başbakan’ın başkanlığında dar kapsamlı Başbakanlık Konutu’nda toplantı yapıldı.
AÇIKLAMAYI KİM YAPSIN?
Açıklamanın çerçevesi nasıl çizildi?
Ve bir açıklama yapmaya karar verdik. Açıklamayı da saat 15.00’de yapacağız. İlan ettik medyaya. Açıklamayı kim yapsın? Onlarınki bildiri oldu biz de internet sitesine mi koysak dedik. Yok. Muhtıranın muhatabı kim? Hükümet. Hükümetin başı kim? Tayyip Erdoğan. O mu yapsın? Orada da bir yanlışlık var. Mahiyetinde çalışan bireye karşı Başbakan bunu muhatap kabul edecek, bildiri yayınlayacağız. O da olmaz. Sonuçta Hükümet Sözcüsü olarak benim yapmam karar verildi. Aslında taslağı aşikâr ölçüde gece şekillendirmiştik. Kimi değişiklikler oldu. Toplantıyı konutta yapıyoruz. Basın toplantısını eski merkez binada yapacağız. O saate kadar hala Genelkurmay Başkanı’na ulaşılamadı.
TORUNUMU GÖRMEYE GİDİYORDUM, ÇEKMEMİŞ
Genelkurmay Başkanı’na ne vakit ulaştınız?
Saat 14’ü biraz geçerken, Genelkurmay Başkanı’nın aradığı söylendi. Basın toplantısı 15.00’te. Niçin ulaşılamadığı sorulunca ‘ee ben torunumu görmeye gidiyordum. Karayolu ile gidiyordum. Jammerlar olduğu için telefon çekmedi.’ Artık bu izah olabilir mi ya? Düşman girse çıksa torununu görmeye gidiyorsun, bu çağda Jammerlar çekmedi olur mu bu türlü şey? Her hâlükârda herkes herkese ulaşabilir. Yani bu türlü bir devri yaşadık. Bunu da herkesin bilmesi lazım. Ben basın toplantısına giderken hala Başbakan, Genelkurmay Lideri ile konuşuyordu. Ben bir kısmını dinledim. Vakit geliyor. Açıklamayı geciktirirsek bu kez öteki dert çıkar. Açıklamayı vaktinde yapmamız lazım. Herhalde zannettiler ki evvelki hükümetler üzere bunlar sineye çeker eski muhtıralar üzere. Lakin açıklama yapacağımız ortaya çıkınca arama durumu kelam konusu oldu diye ben yorumluyorum. Ondan sonra telefondan gelen bilgiyi hesaba katarak bu türlü bir açıklamayı yaptık.
SİYASETTEKİ BERBAT DARBE GELENEĞİ
Siyasi partilerin tavrı nasıldı o gece?
Belirli bahislerde fikri farklılıklar olabilir, görüş farklılıkları olabilir. Demokraside olacak. Muhalefet ve birden çok parti bunun için var. İktidarın her yaptığını yanlışsız bulmayabilir, bunu eleştirecek. Lakin darbe sorunu demokrasiyi katletmektir. Bu katil fiilinin işlenmek için hazırlık hareketlerinin yapıldığı devirde herkesin demokrasiye sahip çıkması lazım. Halbuki 27 Nisan bildirisi ile ilgili birtakım politikler ‘bu silahlı kuvvetlerin refleksidir’ stilinde yumuşatmaya, hak vermeye çalışıldı, geçmişte de bu cins şeyler oldu. Demek ki yalnızca darbeyi yapanların huyları devam etmiyor, siyasette de bu türlü yakışıksız bir gelenek var. Halbuki demokrasi hepimizin ortak paydasıdır.
ARBEDELİ KONUTA KIZ VERMEZLER
Darbeler devri hala kapanmadı mı?
Kapansın istiyoruz. Demokraside hiç akla getirilmemesi gereken mevzu darbedir. Şu anda 105’ten fazla parti var. İktidar yanlış yapıyorsa bu muhalefete altın fırsat çıkarır. Türkiye’de seçim yapılıyor.
Neden darbe yoluyla ülke problemlerini çözmek üzere bir alışkanlığı hala sürdürüyoruz. Kaldı ki darbeler hangi sorunu çözdü diye sorduğumuzda hiçbir sorunu çözmediği, mevcut problemleri daha kangren hala getirdiği görülür. Ülkeyi 30-50 yıl geriye de götürdü. En çok darbe Ortadoğu’da yapılır, Ortadoğu’nun hali aşikâr. Mümkün olsa da bunu hem lügatimizden hem hayatımızdan hem de zihnimizden çıkarsak. Bu bizim ruh sıhhatimizi bozuyor. Ülkenin geleceği ile ilgili olumsuz değerlendirmelere sebep veriyor, iç huzurunu bozuyor. Devlet hayatında işlerin yürümesine mani çıkarıyor. İktisada büyük ziyanlar veriyor. Türkiye yabancı yatırımcıya muhtaçlık duyan bir ülke. Hengameli konuta kız vermezler. Yıkılacak duvarın altına kimse oturmaz.
DARBELER VE TERÖR VEKALET SAVAŞININ İKİ TEKNİĞİ
Darbelere yönelik dış dayanaklarla ilgili neler söyleyeceksiniz?
Gelişmiş ülkeler kendi ordularıyla savaş yapmıyorlar. Vekalet savaşlarıyla istediklerini yaptırmaya çalışıyorlar. Bunlardan biri terör biri darbelerdir. Demek ki darbeler ve terör vekalet savaşının iki başka formülüdür. Bazen bu ikisi birbiriyle de irtibatlıdır. Darbe yapabilmek için teröre yol verirler. Ülkede huzur bozulur, karışıklık çıkar, ne yapalım, gelsin o ülkenin ordusu bu işi halletsin. Darbelere davetiye çıkarmak için terör çıkarılır. Memleketler arası güçlerin Cumhurbaşkanımızın dış güçler dediği ülkelerin sayısı da 7-8’dir. Bunlardan kimileri ile stratejik ortağız. Onun için vatandaşımızın olup bitenlere bu açıdan bakmasında yarar var. Türkiye vekalet savaşlarına en fazla sahne olan dünyadaki birkaç ülkeden biridir. 50 yıla yakındır biz terör ile uğraşıyoruz. 15 Temmuz darbe teşebbüsüyle herkesin foyası ortaya çıktı. Demek ki Türkiye’nin 50 yıldır uğraştığı terörün ardında bu 7-8 ülke var.”